134. باب الإشارة والنّصّ علی عليّ بن الحسین
این باب مشتمل است بر چهار حدیث که آقای بهبودی هیچ یک را صحیح ندانسته است. مجلسی حدیث 1و2 را ضعیف و 3 را حسن و 4 را مجهول شمرده است. ملاحظه می‌کنید که برای منصوصیّت أئمّه دلیل و مدرک صحیح ندارند.
* حدیث 1 و 2- به قول مجلسی حدیث نخست این باب، قسمت اخیر حدیث ششم باب 122 است که کلینی آن را تقطیع کرده و مجدّداً در اینجا آورده است. حدیث اوّل و دوّم این باب هر دو منقول از «ابو الجارود» است که او را قبلاً معرّفی کرده‌ایم (ص100). دو حدیث مذکور با حدیث سوّم این باب موافق نیستند زیرا در این دو می‌گوید: امام حسین وصیّت‌نامة خود را به دخترش فاطمه داد ولی در حدیث سوّم گفته است: به أمّ سلمه سپرد! دربارة این دو حدیث رجوع کنید به آنچه دربارة احادیث باب 98 گفته‌ایم.
* حدیث 3- جالب است که مجلسی حدیث «سَیف بن عَمیرَه» را که مورد لعن ائمّه قرار گرفت، «حسن» شمرده است! راوی دیگر نیز «علیّ بن الحَکَم» است که قبلاً معرّفی شده است (ص 283).
* حدیث 4- فقط در نسخة صفوانی مذکور بوده و نُسَخ دیگر کافی فاقد آن است. اگر این حدیث در باب بعدی می‌آمد، مناسب‌تر بود.