97. باب أن الطّریق الّتي حُثَّ عَلَی الإستقامة علیها ولایة علیّ
در این باب دو حدیث آمده که در باب مفتضح 165 کافی به عنوان حدیث 39 و 40 تکرار شده است. هر دو «محمّدباقر» هیچ یک را صحیح ندانسته‌اند و مجلسی به ضعف هر دو تصریح کرده است.
یکی از رُوات حدیث اوّل «یونس بن یعقوب» است که هرچه توانسته به خدا و پیامبر و امام دروغ بسته است و دیگری «احمد بن مهران» نام دارد که از ضعفا است. این دو را قبلاً معرّفی کرده‌ایم (ص 385 و 161 و 301). روایت دوم را دو کذّاب معروف یعنی «معلی بن محمد» و «محمد بن جمهور» نقل کرده‌اند.
در این باب با آیة 16 سورة جن که در مکّه نازل شده بازی کرده‌اند. آیة مذکور و آیة 17 چنین است:
﴿وَأَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا ١٦ لِّنَفۡتِنَهُمۡ فِيهِۚ وَمَن يُعۡرِضۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِۦ يَسۡلُكۡهُ عَذَابٗا صَعَدٗا﴾ [الجن: 16-17]
«اگر [جنّ و انس] بر این راه [راست و استوار] پایداری کنند، هرآینه ایشان را با آبی فراوان سیراب سازیم تا آنان را در این [نعمت] بیازماییم و هر که از یاد پروردگارش روی برتابد او را به عذابی سخت درآورد».
امّا رُوات کذّاب می‌گویند: امام فرموده: مراد از ﴿ٱلطَّرِيقَةِ﴾ ایمان به ولایت علیu است و اوصیایی که یکی بعد از دیگری از فرزندان او هستند.
درحالیکه در مکّه هیچسخنی از وصایت و خلافت در میان نبود. دیگر آنکه چرا قرآن فرموده: ﴿ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ﴾ و نفرموده: «استقاموا على الإیمان بِعَلِيٍّ وأولاده المعصومین»؟ آیا ـ نعوذبالله ـ خدا هم تقیّه کرده و طوری مطلب خود را بیان فرموده که جُز چند کذّاب از قبیل «یونس بن یعقوب» و «محمّد بن جمهور» و امثالهما مقصود از آیه را نفهمیده‌اند؟!