112. باب أنّ الأئمّة‡ یعلمون جمیع العلوم الّتي خرجت إلى الملائکة والأنبیاء والرّسل‡

این باب دارای چهار حدیث است. مجلسی سند نخست حدیث اوّل را ضعیف و سند دوّم آن را صحیح شمرده، درحالی که در سند دوّم نیز «سهل بن زیاد» کذّاب که از قم اخراج شد و عَمرَکِیّ که او را قبلاً معرّفی کرده‌ایم[1] وجود دارند! مجلسی حدیث دوّم را ضعیف و سوّم را مجهول و چهارم را صحیح دانسته است. آقای بهبودی حدیث سوّم و چهارم را صحیح دانسته است. درحالی­که یکی از رُوات حدیث سوّم «صالح بن السِّندیّ» است که قابل اعتماد نیست.

مُدّعای احادیث این باب با قرآن موافق نیست. پیامبر اکرمص علوم تمام انبیاء را نداشت و همة زبان‌ها و یا زبان حیوانات را نمی‌دانست و یا پیامبرانی که خداوند آنها را در قرآن ذکر نفرموده، نمی‌شناخت. پس چگونه أئمّه علم تمام أنبیاء را داشته‌اند؟ اگر ادّعای رُوات کلینی راست می‌بود، علیu برخی از احکام را توسّط «مقداد» از پیامبر جویا نمی‌شد؟[2]