42. باب النّهي عن الکلام في الکیفیّة

در این باب ده حدیث نقل شده که آقای بهبودی فقط سه روایت 3 و 7 و 10 را صحیح دانسته و مجلسی نیز حدیث 2 و 7 را صحیح و 4 و 6 را همطراز صحیح محسوب کرده است.

* حدیث 1- به واسطة «سهل بن زیاد» ضعیف و آخر آن مرسل است.

* حدیث2- که مجلسی صحیحش شمرده به واسطة احمد برقی قابل اعتماد نیست. متن حدیث نیز مشکوک است زیرا غیرمستقیم می‌خواهد بگوید، امامu آیه را در جای خود استعمال نکرده. زیرا اگر به قرآن مراجعه کنیم به وضوح می‌بینیم که آیة 42 سورة نجم دربارة نتیجه و منتهای سعی و اعمال بشر است که با خداست، نه منتهای کلام، و آیه اصلاً و ابداً به سخن‌گفتن یا سخن‌نگفتن از خدا ارتباطی ندارد!

* حدیث 3- به نظر ما سند آن به واسطة علیّ بن ابراهیم که به تحریف قرآن قائل بوده و پدرش که مجهول‌الحال است، اعتبار ندارد. در متن آن اشکالی به نظر نمی‌رسد.

* حدیث 4- سند آن مجهول و به واسطة احمد برقی[1] فاقد اعتبار است.

* حدیث 5- سند آن صرف‌نظر از احمد برقی، مرفوع است علاوه بر این «حسین بن مَیّاح» چنانکه غضائری و علّامة حلی و سائرین گفته‌اند اهل غلوّ و ضعیف است.

* حدیث 6- سند آن به واسطة «ابن فضّال» واقفی بی‌اعتبار است.

* حدیث 7- به نظر ما سند آن به واسطة احمد برقی قابل اعتماد نیست. متن آن ایرادی ندارد.

* حدیث 8- مرفوع است ولی متن آن ایرادی ندارد.

* حدیث 9- مرسل و به واسطة «حسن بن علی فضّال» واقفی بی‌اعتبار است.

* حدیث 10- سند آن به قول مجلسی مجهول است.