142. باب الإشارة والنّصّ علی أبي الحسن الثّالث

در این باب سه حدیث آمده که هر دو «محمد باقر» هیچ یک را صحیح ندانسته‌اند. مجلسی حدیث 1 را حسن و حدیث 2 و 3 را مجهول شمرده است. احادیث این باب دلالت بر تنصیص ندارد.

* حدیث 1- راوی نخست این حدیث «اسماعیل بن مِهران» نام دارد که بنا به نقل «کشّی» متّهم به غلوّ است. «غضائری» فروده که او مضطرب‌الحدیث است و از ضعفا روایت می‌کند. نمونه‌ای از روایات او این حدیث است که می‌گوید: «.... مَن مضی به یوم واحد فصَلّی فیه بخمس صلوات ولم یقرأ فیها بـ﴿قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ﴾، قیل له: یا عبدالله! لستَ مِن الـمُصَلّین = هر که روزی براو بگذرد و در آن­روز نمازهای پنجگانه را بگزارد و در آنها سورة إخلاص را نخواند، به او گفته شود: ای بندة خدا، تو در زمرة نمازگزاران نیستی»[1]!!  وی روایت کرده: هرکس مسبّحات قرآن (سورة 17، 57، 59، 61، 62، 64 و 78) را قبل از خواب تلاوت کند، نمی‌میرد تا اینکه حضرت قائم را ملاقات کند و اگر بمیرد در جوار پیامبر اکرمص خواهد بود![2]

* حدیث 2- چنانکه گفته شد: مجهول و بی‌اعتبار است.

در مورد حدیث سوّم این باب نیز رجوع کنید به مقدّمة باب 130 (صفحة 689).

تذکّر: حدیث دوّم این باب را که مجهول است، شیخ مفید در «الإرشاد» ج 2 ص 298 با اندکی اختلاف لفظی آورده است!